Książki ostatnio głównie czytam w drodze – przynajmniej jeśli mam miejsce siedzące w autobusie czy pociągu. Od czasu do czasu łapię się na tym, że im bardziej czytam daną książkę, tym bardziej czuję, że jest po prostu dobrze napisana. Niekoniecznie chodzi o to, czy historia jest ciekawie przedstawiona – ciekawe i wciągające historie piszą też scenarzyści serialowi – bardziej o to, że czytając stopniowo zdaję sobie sprawę, że ta książka mówi o tym, co chcę usłyszeć, oraz przedstawia to tak, że świetnie się ją czyta, że wnosi coś nowego i świeżego. Ostatnio najczęściej biorę się za Wydawnictwo Czarne, głównie ich serię Inna Europa, Inna Literatura. Niedawno czytałem Tarasa Prochaśki Z tego można zrobić kilka opowieści. Nie wiem, czy to przez odwołania do bliższej i dalszej historii Ukrainy, Galicji, miasta, które raz nazywa Iwano-Frankiwskiem, a chwilę później, w opowieści o babce, domu rodzinnym – już jest Stanisławowem, czy może przez to jak splótł Lwów, swoich synów i Hrabala – ale to jest właśnie jedna z takich książek, po których lekturze doznaje się pewnego rodzaju olśnienia.
Jest kilka serii wydawniczych, które właśnie trzymają tak bardzo wysoki poziom, że można kupować książki w ciemno. Dziadek zbierał serię Naokoło Świata – mówił mi, że ze stu kilkudziesięciu książek, może dwie okazały się być słabe. Przypomniałem sobie o tym niedawno, kiedy naprawdę ciężko szło mi czytanie książki z tejże serii. Wychodzi na to, że to właśnie jeden z tych słabych wyjątków – znalazłem nawet w książce, bardziej na początku niż na końcu, starą zakładkę. Sam również nie byłem w stanie przeczytać więcej.